Nieoczywisty i zaskakujący film, który jest przełamany na pół, a jego druga połowa wydaje się dużo bardziej ciekawsza. Sprawdza się tu długi metraż, bo z jednej strony obraz dłużej uwiera, z drugiej jednak – niuansuje wypunktowane problemy. Wyobcowanie, agresja, poczucie bezkarności, konsekwencje dokonania zła, przebaczenie i ekspiacja. Całość w bardzo dobrych proporcjach, choć przez cały czas odnosi się wrażenie, że wszystko skończy się przewidywalnie. Wcale tak nie jest. Dużo ciekawsze niż to, co ma miejsce na naszych oczach, jest to, co dzieje się potem i co znakomicie odgrywa swoją twarzą Marina Foïs. Bo choć pozornie to film o nadmiarze męskiej adrenaliny i narastających konfliktach, które tak zwany prości faceci chcą rozwiązać w prosty sposób, komplikacja wizerunku postaci idzie w parze z coraz większą wiarygodnością tego filmu i jego nieprzewidywalnością. Mocne akcenty dźwiękowe, dobre zdjęcia. Duszna atmosfera osaczenia i opowieść ze zwrotami akcji, kiedy w tej duchocie można naprawdę złapać oddech. Nieoczywisty film o nienawiści, frustracji, zbrodni i samotności. Może trochę za długi, ale ta długość pozwoliła zrozumieć, dlaczego jest podzielony na dwie części.